18 ½ – คำถามแรกของพวกเขาก็คงจะใช่ว่า “ใครคือผู้ชมในเรื่องนี้” (2)

พวกเขาพบกันในฝรั่งเศสที่ถูกยึดครอง “คุณทำอะไรในช่วงสงคราม?” คอนนี่ถามซามูเอลเรื่องอาหารเย็น “เราชนะ” เขาตอบ ประโยคนี้มีนัยยะที่น่าสยดสยองเพราะซามูเอลพูดตามความเป็นจริง ราวกับว่าไม่ต้องอธิบายให้ละเอียด แม้ว่าจะไม่ใช่คำตอบก็ตาม เมื่อลีน่าอนุญาตให้คอนนี่และพอลเข้าไปในห้องชุดของพวกเขา

เธอไม่เพียงแต่เปิดประตูเท่านั้น เธอยังเปิดมันด้วยวิธีแปลก ๆ ที่ดูเหมือนไม่มีแรงจูงใจเหมือนกับอย่างอื่นที่เธอทำ (เมื่อเธอเปิดเพลงยาวระหว่างทานอาหารเย็น ภาพยนตร์จะตัดฉากระหว่างเทคต่างๆ ของนักแสดงที่แสดงฉากนี้ มีช็อตสั้นๆ ที่ Curtin พูดใส่บาแกตต์ราวกับเป็นไมโครโฟน)

Richard Kind ผู้เล่นที่ให้การสนับสนุนเอซอีกคนมีบทบาทที่ละเอียดอ่อนกว่า แต่ก็ไม่มั่นคงพอๆ กันในฐานะเจ้าของโมเต็ล ซึ่งเป็นแหล่งรวมข้อมูลที่มากเกินไป เขาส่งข้อความไปที่ประตูหน้าของคอนนี่และพอล ขอโทษสำหรับลายมือของเขา: “ฉันมีอาการสั่นเล็กน้อยในมือ ฉันมีมาตั้งแต่ยังเด็ก เป็นพิษจากสารปรอท ฉันเคยดูดเทอร์โมมิเตอร์”

เขามีข้อตกลงอะไร? ข้อตกลงของซามูเอลและลีน่าคืออะไร? แล้วคอนนี่กับพอลล่ะ? พวกเขามีข้อตกลงหรือไม่? ทำไมตัวละครเหล่านี้ดูไม่น่าไว้วางใจนัก? พวกมันเป็นแค่พวกนอกรีตใช่มั้ย ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นเรื่องตลกหรือไม่? บางครั้งก็ดูเหมือน—โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเราฟังเทปของวอเตอร์เกท

และผู้สมรู้ร่วมคิดต่างก็พูดจาไร้สาระเช่น “ไอ้เวรด ฮิวจ์ส ประณามเขากับแซนด์วิชของเขา!” แต่แล้วมันก็จะกลายเป็นเรื่องเลวร้ายและน่าหงุดหงิด ทั้งที่ยังไม่มุ่งมั่นที่จะพูดอย่างจริงจังหรือลึกซึ้งในสิ่งใดๆ ทั้งสิ้น และคาดหวังให้เราคืนดีกับสิ่งที่เป็นและสิ่งที่กลายเป็น และนั่นคือจุดที่จะกลับไป โง่อีกแล้ว

Mirvish ผู้ร่วมก่อตั้ง Slamdance Film Festival

ได้รับคำแนะนำจาก Robert Altman ผู้กำกับผู้ทรงอิทธิพล คุณลักษณะนี้เป็นงานที่กำกับดีที่สุดของเขาและก็เหมือนกับอัลท์มันที่สุดของเขา ด้วยแสงที่นุ่มนวลและบทสนทนาที่ทับซ้อนกัน ตลอดจนเทคที่ยาวและลื่นไหล ซึ่งบางครั้งดูเหมือนการซูมเข้าหาและออกจากนักแสดงโดยพลการ ดานา อัลท์แมน

หุ้นส่วนการผลิตของ Mirvish ตากล้องและตากล้องที่รู้จักกันมานาน คือหลานชายของ Robert Altman เขามีเครดิตครั้งแรกในฐานะผู้ช่วยกล้องใน “Nashville” เมื่ออายุ 15 ปี ผลงานบางชิ้นทำให้นึกถึงภาพยนตร์เรื่องนั้น เช่นเดียวกับ “Brewster McCloud” และ “The Long Goodbye” ของ Altman

แต่โดยส่วนใหญ่แล้ว ภาพยนตร์เรื่องนี้ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นภาพยนตร์อินดี้เรื่องเล็กเรื่องหนึ่ง ซึ่งปกติแล้ว แต่ไม่ได้อิงจากบทละครเสมอไป ที่อัลท์แมนทำในช่วงทศวรรษ 1980 หลังจากที่เขาเจอเรื่องแย่ๆ หลายครั้ง

และไม่สามารถเข้าสตูดิโอได้ ระดมทุนอีกต่อไปและตัดสินใจที่จะสนุกไปกับสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาในคุณสมบัติเช่น “Streamers” และ “Come Back to the Five and Dime, Jimmy Dean, Jimmy Dean” และ “Secret Honor” (เกี่ยวกับ Richard Nixon ในวัน ลาออก) และซีรีส์ HBO “Tanner ’88”

เรื่องราวเบื้องหลังและการเปรียบเทียบทั้งหมดนี้เป็นที่สนใจของคนกลุ่มเล็กๆ ที่ดูภาพยนตร์ เป็นที่ยอมรับ แต่ในความเป็นธรรม ภาพยนตร์ก็เป็นเรื่องตลกส่วนตัวในเชิงศิลปะที่ทำในสิ่งของตัวเองและดูเหมือนไม่สนใจว่าคุณจะ เห็นด้วยหรือชอบหรือดู เกี่ยวอะไรด้วยนอกจากทำตามใจชอบ? ยากที่จะพูด

แต่บรรดาผู้ที่ประกาศว่าไม่มีประโยชน์ก็ควรเตรียมพร้อมที่จะกินคำพูดของพวกเขาในอนาคต เนื่องจากผู้ว่าหนังอัลท์แมนที่คาดว่าน่าจะเป็นรุ่นเยาว์ในปี 1980 ทำเมื่อพวกเขามีปัญหาในการคิดว่าสิ่งนั้นคืออะไร แทนที่จะสนใจในสิ่งที่ไม่ใช่ 

ติดตามบทความ / ข่าวสารเพิ่มเติม ได้ที่ : chihiroyabe.com